Uitgestoken hand voor vluchtelingen

Toen eind 2015 duidelijk werd dat er een crisisopvang voor vluchtelingen in Vijfhuizen zou komen, hebben de samenwerkende kerken de handen ineengeslagen: er is een inloophuis geopend. Een plek voor taalles, contact, of alleen een kop koffie. We interviewen Albert Schoutens, een van de kartrekkers van het project.

“Vanuit de diaconie kwam het plan om het inloophuis voor vluchtelingen op te zetten. Mijn vrouw is voorzitter en zo raakte ik betrokken om de digitale kant op te pakken. Daar ben ik handig mee en ik vind: als je het probleem ziet en ook de oplossing, dan moet je het doen. “

“We zijn zeven dagen per week opengegaan. Eerst een halve middag, maar al snel de hele middag, van een tot zes. Er was zo veel vraag. Er kwamen dagelijks twintig mensen. Heel leergierige mensen. Ze waren op zoek naar contact, wilden de taal leren en ook de internetvoorziening werd goed gebruikt. Eind april zijn we gestart, en door de snelle doorstroom is de locatie in september weer gesloten.”

We hoefden nauwelijks vrijwilligers te werven

“We zijn rond de kerst vrijwilligers gaan werven. Toen was duidelijk dat de opvang er zou komen. En de kerstperiode is een goed moment om mensen te bewegen tot wat praktische naastenliefde.”

“Vanuit de kerk kregen we 200 aanmeldingen. En via PKN  hebben we toen een cursus georganiseerd. Dat ging over wat voor mensen er in zo’n opvang zitten. Hoe je omgaat met een andere cultuur, welke sociale vaardigheden je nodig hebt. Wat ze meegemaakt hebben, welke situatie ze nou in zitten. Toen waren er nog 100 vrijwilligers over.”

“Nadat we open gingen hebben we best wat positieve pers gekregen. Dat zorgde ook voor veel aanmeldingen. Vooral de taaltraining trok vrijwilligers. Er kwamen zo weer 60 man bij: we hoefden verder nauwelijks te werven.”

“We hadden een grote groep bij elkaar. Mensen die compassie hebben. Die leed voorbij zien komen en dat niet aan kunnen zien. Mensen die een tegengeluid willen laten horen, tegen de angst. “

“De bezetting regelen was echt een kopzorg. Iedereen riep meteen wat: wanneer ze wel konden, wanneer ze niet konden. Honderd vrijwilligers met allemaal hun eigen wensen is dan echt heel veel. Toen ben ik gaan zoeken en bij Het Rooster uitgekomen. De demo sprak zo voor zich dat we meteen aan de slag zijn gegaan.”

“Onze vrijwilligers waren bijna allemaal boven de 65. Maar we nemen je alleen aan als je aanmeldt via de mail. Dan weten we ook meteen dat je een computer of tablet kan gebruiken. En dan kan je dus ook met het rooster overweg.”

“Als beheerder was ik nu maar een half uur per week met het rooster bezig. Dat was anders echt uren geweest. Tot december was iedereen al ingeroosterd, dat ging gewoon vanzelf. Ik heb het gewoon naast m’n baan kunnen doen. Ook omdat het makkelijk online is. Je kan overal vandaan even inloggen. “

Als je de vraag goed stelt is het antwoord altijd ja

“Vanuit de buurt kwam er veel ondersteuning. Mensen die spontaan langskwamen met naaispullen, om kleding te verstellen. Een restaurant waar alle kinderen pannenkoeken mochten eten, en een speeltuin die gratis entree gaf. Je moet het soms wel even vragen, maar als je de vraag goed stelt dan is het antwoord eigenlijk altijd ja.”

“Het mooiste moment was toen de kinderen zijn gaan ponyrijden. Toen ze terugkwamen zag je dat ze zo veel plezier hadden gehad. Dat ze weer even kind waren geweest.”

“Ik werd echt geraakt door de beelden op televisie, in het journaal. Daarom wilde ik graag meedoen. Als alles in je stad gebombardeerd is, dan ga je weg. Zou ik ook doen. Ik vroeg mezelf af: wat moet mij overkomen voor ik vertrek van de plek waar ik leef en liefheb, met alleen een jas en mobieltje? Als je dan na een barre tocht aankomt is het fijn dat er een uitgestoken hand is.”

“Deze mensen, deze vluchtelingen komen op onze weg. Dat is een feit. Ik wil iemand laten zien dat ‘ie geen nummer is. Dat je een mens bent. Ook al is het op een gloeiende plaat. Dit is mijn druppel.”