Ik heb echt veel meer lef nu
Door Lennart Pilon | 30 november
Onze gasten bloeien zo op, dat is echt geweldig om te zien. Het helpt echt heel goed tegen de eenzaamheid. Dat mensen weer meedoen.
“Onze gasten bloeien zo op, dat is echt geweldig om te zien. Het helpt echt heel goed tegen de eenzaamheid. Dat mensen weer meedoen.”
We praten met Idi van der Meer, medeoprichtster en voorzitster van Fietsmaatjes Kaag en Braassem. Fietsmaatjes is voor mensen die graag fietsen, maar dit door omstandigheden niet meer zelfstandig kunnen of willen. Er wordt gefietst met een duo-fiets, zodat je naast elkaar kan zitten.
“We bestaan nu twee jaar, en in die tijd hebben we 100 actieve gasten, 67 vrijwilligers en 3 fietsen bij elkaar gekregen. En er komen binnenkort nog twee fietsen bij! Het gaat echt heel hard.
Een elektrische duo-fiets is niet goedkoop: ongeveer €12.000 euro. Dat heb je niet zomaar bij elkaar. We wisten dat we steun zouden krijgen van de Lions, Rotary en het stimuleringsfonds van de Rabobank. Ons plan was om met één fiets te starten. Maar toen de Lions ineens een hele fiets toezegden, wilden de Rotary en de Rabobank niet achterblijven. En toen hadden we in één klap drie fietsen!
We hebben alle restaurants in de omgeving aangeschreven, voor gebruik van het sanitair. Want dat is wel zo praktisch, onderweg. We hebben nu 20 restaurants op de lijst staan, en waar de vrijwilliger een gratis consumptie krijgt. Zo helpt iedereen een beetje mee.
De vaste fietsers, die elke week fietsen zijn gekoppeld aan een of twee vaste gasten. Dan weten we zeker dat dat altijd goed gaat. En de rest kan zichzelf flexibel plannen.
Het maken van een match tussen gast en vrijwilligers is altijd even spannend. Je weet nooit precies hoe het uitpakt. Vaak pakt het nog mooier uit dan je verwacht. Dat is heel mooi om te zien. Dat er een mens-mens verbinding tot stand komt. Onze vrijwilligers gaan soms zelfs op ziekenbezoek. Dat hoeft niet, want je bent er in principe alleen om te fietsen. Maar wie wil, houden we natuurlijk niet tegen. De verbinding telt, de vriendschappen die ontstaan. Daar doen we het voor.
Vrijwilligers mogen bij ons hun eigen inzet bepalen. Sommigen fietsen alleen voor hun eigen familie. Dat is ook prima. Sommigen fietsen elke week, andere elke maand. En soms wat er tussenin.
Met Het Rooster halen we heel veel winst. Vooral in tijd. Voorheen vergaderden we elke maandag over het rooster. Duurde soms wel de hele ochtend, voor de puzzel rond was. En nu gaat het gewoon bijna vanzelf.
En tegelijkertijd zijn we nu veel flexibeler. Als iemand een keer ’s avonds wil fietsen is dat heel snel te regelen. Of als iemand een keer extra wil, dan is die ruimte er.
Het mooiste verhaal is van ome Niek. Die wilde niet. Echt niet. Kwam niks van in. Maar hij wilde wel even kijken toen we een presentatie gaven in het verzorgingstehuis. Met enige volharding kon een vrijwilliger hem bewegen tot een kort proefritje. Met frisse tegenzin ging hij de hoek om, om een vol uur later glunderend terug te komen. Hij vond het fantastisch.
Of van een vrijwilliger, die voor een familielid fietste. Na het overlijden, want dat gebeurt met onze gasten, kwam hij terug. Hij miste het fietsen.
Ik ben zelf een fietser. Door Frankrijk en Spanje naar Santiago de Compostella, door Italië naar Rome. Samen met mijn man. Heerlijk, zo’n lange fietstocht.
Toen ik Jan (medeoprichter, red.) zag fietsen op een duo-fiets werd ik meteen enthousiast. Dit heeft ons dorp nodig, dacht ik. Ik wilde wel in de werkgroep, maar niet in het bestuur. Ik ben vooral een doener, en zo’n voorzittersrol is niets voor mij. Toen zijn we gestart. Na een paar weken bleek dat de werkgroep eigenlijk een soort bestuur was en toen was ik ineens voorzitter. Dat was helemaal niet de bedoeling, haha!
Ik ben wel heel doordacht, heb aandacht voor een goede opbouw van de organisatie. Het bestuur is een goed team, we vullen elkaar goed aan. We hebben een plan gemaakt: in vijf jaar wilden we de hele gemeente Kaag en Braassem ‘befietsen’ met een duo-fiets. Dat hebben we in twee jaar al gehaald! Dat is natuurlijk geweldig.
Als ik had geweten dat ik voorzitter ‘moest’ worden was ik er nooit aan begonnen. Ik ben absoluut gegroeid. Om een bijdrage vragen bij een sponsor doe ik nu gewoon. Trek me veel minder aan van wat iemand daar misschien van vindt. Want er worden zoveel mensen blij van. Ik heb echt veel meer lef nu.
Ik wist niet dat ik zo veel bij kon dragen. Dat ik deze rol zo goed op me kan nemen. Het is geweldig om te doen.
Ik zie nu zoveel andere dingen die nog gedaan kunnen worden. Dingen die ik eerst niet durfde. Nu ga ik er gewoon voor. “