De fantastische werkplek van Marie-anne

Het is een briljant mooie dag in juli, en we zijn op een fantastische plek. Tussen Voorschoten en Leidschendam ligt Kasteel Duivenvoorde. We praten met Marie-anne Lodder, sinds een paar maanden de vrijwilligerscoördinator van het kasteel.

Passie

“Ik heb een passie voor geschiedenis en de Nederlandse kastelen in het bijzonder. Kasteel Duivenvoorde is een pareltje. Voor mij is dit dus echt een fantastische werkplek!”

“Het landgoed en het kasteel zijn al bijna 800 jaar in familiebezit gebleven. In de jaren zestig is het kasteel ondergebracht in een stichting en is het opengesteld voor het publiek. Een gedeelte van het kasteel wordt nog steeds bewoond.  Wist je dat de bewoonster zelf ook rondleidingen geeft? Ze is een van onze vrijwilligers. Ja, dat is wel bijzonder!”

Dag van het Kasteel

Meestal komen er zo’n 1000 bezoekers op de Dag van het Kasteel, maar dit jaar mocht Duivenvoorde 2800 mensen verwelkomen. Hoe krijgen ze dat voor elkaar?

Marie-anne vertelt enthousiast: “Dat komt door onze vrijwilligers. We hebben zes betaalde krachten en daarnaast nog 125 heel betrokken vrijwilligers. Veel van hen komen 2, 3 keer per week, en ze zijn enorm hulpvaardig. Ze zetten zich overal in. Voor het kasteel zijn ze echt, echt onmisbaar.”

“Ons geheim? Daar moet ik even over denken hoor. Misschien dat we een vrijwilliger niet anders behandelden dan een betaalde kracht? En ik zorg dat ik veel contact met hen heb. Ik ken alle vrijwilligers bij naam.

Voor mij gaat het om het team. Dat je samen aan de slag bent. Met z’n allen. Want dan kan je mooie dingen neerzetten.”

Het Rooster

“Iets over Het Rooster? Haha, het eerste wat me te binnen schiet is dat er nooit vragen over zijn.

Ik vind het heel fijn om het overzicht te hebben. Je ziet in één keer hoe het er voor staat, dat is heel prettig werken. Van de vrijwilligers weet ik dat ze onderling veel ruilen. Ik zit daar niet tussen, dat is voor de vrijwilligers en voor mij veel prettiger.

Vroeger werd er een jaarrooster gemaakt. Elke maand gaven de vrijwilligers hun beschikbaarheid door en dan begon de puzzel. Ik kwam laatst de instructies nog tegen in een oude map. Het waren een paar pagina’s! Volgens mij kostte het hartstikke veel tijd.

Nu gaat het roosteren bijna vanzelf. Af en toe kijk ik of er nog gaten zijn, en dan stuur ik een mailtje rond. En bijna altijd is de dag erna het gat al opgevuld. Ik houd nu veel meer tijd over voor contact met vrijwilligers. Fijn, want dat is wat ik het liefste doe!”